کد مطلب:225667 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:122
تقسیم نمودن سه قرص نان بین سیصد نفر
روایت شده، در سفری كه حضرت رضا علیه السلام به دستور مأمون، از مدینه به خراسان داشت، سیصد نفر از نزدیكان و اصحاب آن جناب، در ملازمت ركاب او متوجه خراسان شدند. در بین راه، به كوهی رسیدند، كه غاری در آن كوه وجود داشت. در آن غار، زاهدی دائما به عبادت حضرت آفریدگار مشغول بود. چون زاهد از تشریف فرمایی آن حضرت باخبر شد، خدمت ایشان رسید و گفت: «یا امام معصوم علیه السلام! چندین سال است كه آرزوی خدمت شما را داشتم، و تخم اخلاص و محبت شما را در مزرعه ی دل و جان می كاشتم. پیوسته ذكر محامد آبا و اجداد شما (علیهم السلام) را می نمایم. از محضر شریفتان استدعا دارم تشریف
[ صفحه 117]
شریف، ارزانی فرموده، و با قدوم مباركتان ساعتی كلبه ی این فقیر را منور فرمایید!» آن حضرت با كمال تواضع و فروتنی، دعوت او را پذیرفت. سپس به اتفاق اصحاب خویش با آن زاهد همراه شد. بالآخره به در غار آن مرد زاهد رسیدند. با آنكه در آن غار بیشتر از پنج نفر نمی گنجید، اما به بركت حضرت رضا علیه السلام، همه آن جماعت وارد غار شدند و نشستند. چون مرد عابد، این جمعیت زیاد را در آن مكان كوچك دید، تعجب نمود! جلوی آن حضرت خم شد، و بوسه بر پای مبارك آن مولا زد. آن مرد زاهد به دلیل عدم تدارك و نبود مایحتاج به اندازه ی كافی، شرمسار بود كه نمی توانست از آنها پذیرایی كند! امام كه از باطن افراد آگاه است دانست كه خجالت و شرمساری مرد زاهد به چه دلیل است. پس خطاب به او فرمود:
«ای درویش! هر چه داری، حاضر كن؛ در خانه هر چه باشد، و مهمان هر كه باشد!» زاهد رفت، و سه قرص نان و كوزه ی عسل خود را آورد. آنها را جلوی آن حضرت گذاشت، و عذرخواهی نمود كه بیشتر از آن چیزی ندارد. حضرت رضا علیه السلام ردای مبارك خود را بر آن انداخت. دست مباركش را به زیر ردا برد، و پاره یی از نان را با عسل بیرون آورد. سپس آن را به مرد زاهد داد، تا جلوی اصحاب بگذارد. آنقدر داد، تا سرانجام، تمامی افراد حاضر پذیرایی شدند. نان و عسل به هر سیصد نفر رسید. سپس ردای خود را از روی آن نان و عسل كنار برد. آن زاهد دید كه كوزه عسل و سه قرص نان بر حال خود باقیست، و هیچ از آن كم نشده است! پس خود را در پیش روی مبارك آن بزرگوار به خاك انداخت. صورت خود را بر پای مبارك آن حجت خدا می مالید و می گفت: «لعنت خدا بر كسی كه در امامت تو شك داشته باشد!.»
السلام علی مساكن ذكر الله
[ صفحه 117]
شریف، ارزانی فرموده، و با قدوم مباركتان ساعتی كلبه ی این فقیر را منور فرمایید!» آن حضرت با كمال تواضع و فروتنی، دعوت او را پذیرفت. سپس به اتفاق اصحاب خویش با آن زاهد همراه شد. بالآخره به در غار آن مرد زاهد رسیدند. با آنكه در آن غار بیشتر از پنج نفر نمی گنجید، اما به بركت حضرت رضا علیه السلام، همه آن جماعت وارد غار شدند و نشستند. چون مرد عابد، این جمعیت زیاد را در آن مكان كوچك دید، تعجب نمود! جلوی آن حضرت خم شد، و بوسه بر پای مبارك آن مولا زد. آن مرد زاهد به دلیل عدم تدارك و نبود مایحتاج به اندازه ی كافی، شرمسار بود كه نمی توانست از آنها پذیرایی كند! امام كه از باطن افراد آگاه است دانست كه خجالت و شرمساری مرد زاهد به چه دلیل است. پس خطاب به او فرمود:
«ای درویش! هر چه داری، حاضر كن؛ در خانه هر چه باشد، و مهمان هر كه باشد!» زاهد رفت، و سه قرص نان و كوزه ی عسل خود را آورد. آنها را جلوی آن حضرت گذاشت، و عذرخواهی نمود كه بیشتر از آن چیزی ندارد. حضرت رضا علیه السلام ردای مبارك خود را بر آن انداخت. دست مباركش را به زیر ردا برد، و پاره یی از نان را با عسل بیرون آورد. سپس آن را به مرد زاهد داد، تا جلوی اصحاب بگذارد. آنقدر داد، تا سرانجام، تمامی افراد حاضر پذیرایی شدند. نان و عسل به هر سیصد نفر رسید. سپس ردای خود را از روی آن نان و عسل كنار برد. آن زاهد دید كه كوزه عسل و سه قرص نان بر حال خود باقیست، و هیچ از آن كم نشده است! پس خود را در پیش روی مبارك آن بزرگوار به خاك انداخت. صورت خود را بر پای مبارك آن حجت خدا می مالید و می گفت: «لعنت خدا بر كسی كه در امامت تو شك داشته باشد!.»
السلام علی مساكن ذكر الله